Huubkes Vlucht

Stel je voor: je heet Huubke, je bent vier jaar en je huis brandt af. Mamma, zwanger van haar zevende kindje, vlucht de trap af, valt en overlijdt aan haar verwondingen, samen met haar ongeboren kind. Jij blijft achter met pappa en vijf andere kinderen. Maar pappa kan het leven niet meer aan en pleegt zelfmoord.

Stel je voor dat jij dan je hele kindertijd moet doorbrengen in kloosters met strenge Duitse nonnen en gefrustreerde Franciscanenbroeders. Maar dat er op de stadsschool gelukkig een meester is, die af en toe, speciaal voor jou, op zijn viool speelt. En dat het net is of je dan vliegt.Stel je voor dat je dan later een dochter hebt, die prachtig viool speelt en op het punt staat om aan het conservatorium te gaan afstuderen.
En dat er dan iets onvoorstelbaars gebeurt.

Dit is allemaal écht gebeurd. De brand vond plaats in 1924 in het Limburgse dorpje Douvergenhout. Veertig jaar later vertelde Hub in een interview hoe hij als jongetje lijdzaam een traumatiserend kloosterbewind onderging, dat tientallen jaren later zijn tol zou eisen.

Schrijver Jos Bours is geïnteresseerd in persoonlijke geschiedenis-verhalen, die ook iets vertellen over de maatschappij waarin ze plaatsvinden. Historisch onderzoeker John Muijsers bracht hem in contact met dit verhaal. Jos kende het niet, terwijl het zich toch in zijn eigen familie heeft afgespeeld. Er is nooit over gesproken, waarschijnlijk uit schaamte.

Samen met componist –en neef- Arno Dieteren maakte hij van dit verzwegen familieverhaal een literair én een muzikaal kunstwerk in geheel eigen stijl. De literaire vorm is ongewoon: het verhaal wordt verteld van achter naar voren, in stukken en brokken, compact, maar toch vol levendige details. Zoals een bewustzijn werkt.
De muziek is geen illustrerende ‘achtergrondmuziek’ maar vertelt het onzegbare verhaal en raakt de onderliggende gevoelslaag. Ze is eigenzinnig, ze knarst en schuurt maar is opeens weer zangerig of melancholiek. Ook als ze niet hoorbaar is, is ze er. Ze begeleidt de hoofdpersoon op zijn levenspad en markeert belangrijke gebeurtenissen in zijn leven. De altvioolsolo is als een muzikale rode draad geweven door het verhaal als metafoor voor een gedroomde wereld.

Over de makers

Jos Bours is (theater)schrijver en publiceert regelmatig non-fictie en fictie, onder andere de romans De jongens van het Glaspaleis (2014), Duvelsprie (2018) en Opeens geen grenzen meer (2022).

De componist Arno Dieteren schreef muziek voor de muziektheatervoorstellingen Doodgoed, Kaspar Hauser, Wit Water en vele andere. Hij maakt in zijn werk gebruik van het vrije atonale systeem. In deze compositie verwerkte hij zijn muziek uit bestaande opnamen.

De live muziek wordt gespeeld door:

Guus Ghijsen, altviool

Paulien Dieteren, klarinet en basklarinet

Techniek: Marlies Hautvast

Beeld: Ger Driessen